Til lútunnar (An die Laute)

Hægar, lúta, hægar óma,
hvísla mína leyndardóma
henni, sem mitt hjarta á.
Eins og blómailmur titri,
eins og tunglskin mildast glitri
skaltu heitan hug minn tjá.

Grannans synir liggja í leynum;
ljós er kveikt í glugga einum,
þeim er mærin hvílir hjá.
Því skal, lúta, lægra þylja,
láta hana eina skilja,
hana eina ekki þá.