Húma tekur hausta fer

Húma tekur hausta fer
heljar næða stormar
Ólafía yljar mér
emja dívangormar.

Hún á garð á góðum stað
und grasi vöxnum hlíðum.
Fuglinn minn hann finnur það
og flögrar þangað tíðum.

Hann litla stund þar leikur sér
og listir sínar fremur.
Enginn veit hvað alsæla er
sem aldrei þangað kemur.