Getnaðar hvar gefst mér hreppur

Getnaðar hvar gefst mér hreppur,
get eg ekki svar til lagt,
hanu mun verða helst afsleppur,
í Höfðaskála var mér sagt.
Þegar eg fæddist kom á kleppur,
kannaðist enginn við mig þá
austnorðan við æginn blá.
Rifinn var upp ljótur leppur,
löðrið þurrkað allt í hann.
Sá hefir flest, er kjafta kann.
Doðnaði þessi svikasveppur,
sannleikans ei þoldi reyk.
En fuglinn sat á fagri eik.
Af manngæskunni margar skeppur
mældi fóstran út í hönd,
svo fleyið rann að fríði strönd.
Fátæklegar fatahneppur
föðurlaus þá klæddu bein.
Snemma byrjast barna mein.
Menntunar að trítla treppur
tók eg, var þó byltuhætt.
Sárt er að vera svikinn œtt.
Ungur oft eg komst í kreppur,
kanna vildi lærdóms göng.
Heyrði eg fagran fuglasöng.
Lamdi á mér limarkeppur,
sem litlu góðu orkað fékk,
því hurðin ekki í grópið gekk.
Spilltur skafl úr spori skreppur,
spaugar svellið að og hvín.
Stendur hjá mér stúlkan mín.
Engar fæ eg andarteppur,
eingetinn þó væri eg hreint
eður þá í löstum leynt.
Syng eg eins og gamall greppur
og gjöri skop að öllu.
Víðar er kátt en konungsins í höllu.