Til Jóns söðlasmiðs í Hlíðarendakoti

Ó, heill sértu vinur, ég hugsa til þín,
þótt hverflyndur sé ég og gleyminn,
því þú hefur best opnað barnsaugu mín
og bentir mér fyrstur á heiminn.
Þú sagðir mér öldunum fornhelgu frá,
er fagnandi hugurinn skoðar,
um fjarltegar sveitir þú fræddir mig þá
og fjöllin, er kvöldsólin roðar.

Því þú hafðir víðast hvar litið vort land
með löðrandi brimgirtum ströndum,
og valið þér leið yfir válegan Sand
með vinum ár fjarlægum löndum.
Ég man hve þig gladdi hin svipmikla sjón
og söguljós horfinna tíða.
Það kætti þig mjög, og þú manst það víst, Jón,
með Morris um fjöllin að ríða.

Og þegar að vorsól á Valahnjúk skín
og verpur á skógana roða
og ferðamenn ganga í fótsporin þín
og friðsælu runnana skoða
og dreymandi hvíla við hjarta vors lands
og horfa á fljóts-strauminn svala,
þá hljóta þeir líka að minnast þess manns,
sem Mörkina vakti af dvala.

Með blaðinu kveðju nú færðu mér frá,
það finnur þig ef að þú lifir,
ó, heilsaðu eldgömlu Hlíðinni þá
og himninum bláa þar yfir.
Þótt tíminn sé breyttur og bindi nú þig,
og bannaðir skemmtandi fundir,
þá eigðu þó blaðið til minnis um mig
sem minning um brautliðnar stundir.