Björkin

Hún stóð upp úr skóginum hátt uppi’ í hlíð
og horfði yfir þúsundir smærri.
Ég starði á þá björk, hún var blaðrík og fríð
og beinni en þær flestar og hærri.
Þeir hugsuðu margt við að horfa á þann kvist,
sem hæst litu af skógarins vinum,
og rakleiðis þangað kom þrösturinn fyrst:
hún þekktist svo langt til frá hinum.

Og víst varð hún drottning í systranna sveit,
en samt ekki björkin hin prúða,
svo víðfaðma sterk með þann vöxt er hún leit
í vormorguns hillingaskrúða.
Því þar sem er jafnbeygt og fannsligað flest
er fáliðað háum og beinum.
Úr smákollabreiðunni ef brumkrónan sést
er bersvæðisnepjan á einum.

En gullspöng um enni þar glitrar þó fyrst
er geislinn á brúnina stígur,
og síðast úr vestrinu hann kyssir þann kvist
á kvöldin um leið og hann hnígur.
Og enn líta vinirnir hlýtt upp í hlíð
er hróðugu björkina sáu
sem bar þar upp vordrauminn, blómleg og fríð,
um beinvöxnu skógana og háu.