Jónas Hallgrímsson

Hér fékk okkar glæstasta gígja sinn hljóm
og gullið í strengina sína;
og sæll ertu Jónas, því sólskin og blóm
þú söngst inn í dalina þína,
og þjóðin þín fátæka fegin sig býr
og frægir með gimsteinum þínum,
og málið þitt góða í faðminn þinn flýr
með flekkina’ á skrúðanum sínum.

Og heiðraðu, móðurjörð, hörpuna þá,
því hann varð oss kærastur bróðir,
sem söng við oss börnin og benti’ okkur á,
að blessa og elska þig móðir,
sem ástvana sjálfur og einmana dó
og andaður fékk ekki leiði,
sem söng þegar geislarnir sendu’ honum fró
og svolítill blettur í heiði.

En sárt var að kenna þá svipinn hans fyrst,
er sólin var slökkt undir bránum,
og minnast þá barnsins, hve brjóstið var þyrst
og bjóða’ honum armana dánum.
En látum sem fæst yfir högunum hans
og hinna, sem frægðir oss vinna,
svo móðirin gangi’ ekki döpur í dans
í dulunum barnanna sinna.

Hann Jónas sá morguninn brosa við brún;
en bágt á hér gróðurinn veiki,
því lágur er geislinn, sem teygist í tún
og tröllskuggar smámenna’ á reiki;
og þyki þér hægfara sól yfir sveit,
þá sestu’ ekki niður að kvíða,
en minstu þá dagsins, sem meistarinn leit
og myndin hans ætlar að bíða.

Og gaktu’ honum aldrei í gáleysi hjá:
hann gleymdi’ ekki landi né tungu,
og ævinni sleit hann við ómana þá,
sem yfir þig vorhimin sungu.
Hér bíður hann dagsins sem ljósvættur lands
og lítur til blómanna sinna:
þess fegursta’ í ættjarðarhlíðunum hans
og hjörtunum barnanna þinna.