Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
SkammdegisvísurFyrsta ljóðlína:Alltaf fækka sumra skjól
Höfundur:Þorsteinn Erlingsson
bls.118–122
Viðm.ártal:≈ 1900
1. Alltaf fækka aumra skjól,alltaf lengjast nætur; kvöl er hvað þú, kæra sól, kemur seint á fætur.
2. Þessi tíð er þung og löngþeim sem inni kúra og í myrkri sultarsöng söngla milli dúra.
3. Yfir skóg og akurreinólmur vetur ríður; órott hjarta á hverri grein hjálpar þinnar bíður.
4. Þegar reið þín, röðull skær,renndi í gær að unni, fannst mjer eins og kveðja kær kæmi úr hverjum runni.
5. Leit þar himins ljúfi sonlitla stund úr heiði; þá var eins og vor og von vaknaði á hverjum meiði.
6. Á þig mændu eftir björg,umkringd þúsund meinum, vonaraugu ótalmörg á þeim votu greinum.
7. Létu við þitt lága skinlitlum fótum hlýna, þeir sem áttu engan vin utan geisla þína.
8. Þegar skyggði skóg og grundskildi ég við þá káta; þegar í dag ég leit þann lund lá mér við að gráta.
9. Yfir héngu yggli-ský,og á hrakið fiður dauðans bikar draup þar í dropatali niður.
10. Sumarbörnin sátu þarsvöng og dauðalúin; veturinn hafði í haust eð var hitt þau illa búin.
11. Þau áttu ekki af neinu nóg,nema von og kvæðum; ekkert þeirra þekkti snjó; þau voru á sumarklæðum.
12. Þau höfðu alltaf síðan samtsungið á milli hríða, en nú sýndist æði skammt efsta leiks að bíða.
13. ,,Litlu vinir, verjist þið,við eigum ekki að deyja, aftur lifna lauf á við“, langaði mig að segja.
14. „Þó að sólu þeki ský,þó hún sjáist eigi, kemur hún aftur úng og hlý í þeim bjarta vegi.“
15. ,,Þessi hörðu harmasporhyggurðu drauma tóma, þegar þú, litli vin, í vor vappar á milli blóma.“
16. En ég kaus að þegja þá,því mér fannst ég kviði, að þá myndi enginn sjá oftar á grænum viði.
17. Þeim gat varla valdið meirvængurinn hríðarbarinn, molana fæsta þáðu þeir, þrótturinn sýndist farinn.
18. Hélt ég frá þeim harmastað,hópurinn varla bærðist, sem að dauðans angist að alla vega færðist.
19. Náttúran gagnslaus, grimm og blind,grunnlaust djúp af meinum, lífsins eigin eymdarmynd ögraði þessum greinum.
20. Einhver rödd að innan þáút í geiminn sagði: ,,Hverjum skemmtir harmur sá?“ Himinninn svarti þagði. |
