Valdimar Ásmundsson

Þeir þola ekki mótvindinn; þér var hann fær
og það ekki á lánuðum fjöðrum.
En því verður myndin og minningin kær
hjá mér ekki síður en öðrum.
Mér finnst eins og ögæfan finni það strax,
að fallinn er drengurinn slyngi.
En einhver mun reyna að eignast þitt sax,
ef Öngull fer með það á þingi.
Og víst væri gaman að gera’ um þig ljóð,
sem geymdust með hrumum og ungum
svo lengi sem íslenska’ á afl sitt og blóð
og ómar á lifandi tungum.
En svo kemur þögnin, sem eilíf er ein;
hún erfir þau letrið og meiðinn.
Hún þegir í sundur þann seinasta stein,
að síðustu jafnar hún leiðin.