Verklok

Þungstíg
upp tröppurnar
inn í húsið.

Kveiki ekki ljós
í hauströkkrinu.

Framan við baðspegilinn
dreg ég af mér hálsklútinn,
bláan, mjúkan,
– hann var rándýr.

Tíni af mér
hálsmen, eyrnalokka, armbönd
og brjóstnæluna.

Legg varlega í skrínið.
Loka.

Væti hnoðra.
Augnsverta og rauður varalitur
smita hvíta bómullina.

Undir flúorljósi
fölt andlit í spegli.

Fálma eftir rakakreminu góða
sem mýkir og endurnærir,
sléttar hrukkur,
hressir húðina,
lagar allt.

Krukkan sú er tóm.