Síst er ég að syrgja þig

Þorsteinn Magnússon frá Gilhaga í Skagafirði var eitt sinn fyrirvinna, sem kallað er, hjá konu, Herselíu Sveinsdóttur að nafni og bjó hún ógift á bæ þeim, er Hóll heitir. Er Þorsteinn hafði hafði verið þar um hríð, vildi hann ekki gefa kost á sér áfram, en húsfreyja vildi halda honum. Þegar ekki gekk saman með þeim um vistarmálin, segir hún loks í fússi, að hann megi svo sem fara, hún sjái ekki eftir honum, en þótt mig vanti mann sem stendur. Gerði þá Þorsteinn vísuna í orðastað hennar.  Af þessu tilefni fæddust síðan fleiri vísur. Jóhann Magnússon, bróðir Þorsteins og mágur Herselíu orti seinni vísuna.
Ath. IHJ Ytri-Mælifellsá var stundum kallað Hóllinn og er mun það vera jörðin sem Herselía rak búskap sinn á. Sjálf ólst hún upp á syðri bænum og þar var stundum tvíbýlt.