Höfuðlausn (Brot og minningar)

Fagurt var á frosnum heiðum
fjöllin lyftu herðum breiðum
upp til dags frá dalaleiðum
dýrð að lofa skaparans.
Allt var ríkt af auðlegð hans:
fjöldi kristals stjarna í snjónum
stöðuvötnin fyrir sjónum
spegluðust með geislaglans.

Fjöru kringum kalda barma
kvikar öldur vöfðu arma
litlu utar kysstu hvarma
klettaskers í feluleik
undir þeirra úðareyk.
Ystu hafsbrún ísinn vafði
allar skipaferðir tafði
köld var himins brúnin bleik. –

Eg var sekur – óalandi
óferjandi á mínu landi
yfir höfði ógn, en fjandi
ógreitt gerði fótum skeið
um þá gömlu Grettis leið.
Æskan þekkir engar þrautir
oft þó séu luktar brautir
gatan virðist björt og breið.

Lærði´ eg þar við elda og ísa
orð þó tæpast megni að lýsa
öldur sem í anda rísa
ævintýramanns.
Ókyrrt blóð er eðli hans.
Atvikin sem ýmsu ráða
örlaganna sögu skráða
leika þar við lífsins dans.

Oft það sem mér örðugt þótti
ýmsra daga stríð og flótti
jafnvel stundum efi og ótti
urðu mér í hag.
Myrkrið boðar bjartan dag.
Mér hefur reynslan máttug skapað
mikinn gróða, fáu tapað
jafnvægi er lífsins lag.

Vel sem Egill vini eg þekki
vil þeim skipa á fremstu bekki.
Það eru ei undur oft þó drekki
Arinbjarnar skál.
Trútt er vinar tungumál.
Þó að uglur glepji á glugga
og glampasýnir fylli skugga
geymi eg vinarglóð í sál.

Lengi verður mér í minni
Margt þó annað gleymast kynni –
þegar eg í síðsta sinni
sá við hafsins brún
Grettis fornu griðatún.
Sagan gamla á bláum bárum
brosti þar í gullnum tárum
napra gegnum nornarún.

Heima þótti „hlíðin fögur“
hjartans ljóð og æskubögur
ævintýra unaðs sögur
anda um blómin þar.
Minning mörg þar var.
Huldur bjuggu í hverju leyni
huldufólk í bergi og steini.
Töfrasvip hver tindur bar.

Ævintýra Íslendingur
enn á fornri tungu syngur
ýmsum löndum útlendingur
elskar feðra þjóð.
Kveður Kormáksljóð. –
Þótt hér fáir fagni hans kvæðum
finnur hann í sínum æðum
íslenskt eðli og blóð.

Allt er jafnt þá upp er staðið
ekki er verra djúpa vaðið.
Mörgum er til bóta baðið
bakkanum hinum ef þeir ná
og þeir reynslusannleik sjá.
Lífið sjálft á þúsund þræði
þannig spinnur öll sín klæði
þeim, sem lífsins ívaf á.

Fagurt er á frosnum heiðum
fjöllin lyfta herðum breiðum
upp til dags frá dalaleiðum
dreymir þrátt um vor og sól.
Útlaginn þar átti skjól.
Lengi er heitt í gömlum glæðum
gneistar búa í þeirra kvæðum
sem að trúa á Tindastól.