Sigríður Gísladóttir Æsustöðum

Þú ert á leiðinni í legstaðinn þinn
til ljóssins mót batnandi hag.
Hjartkæra frænka mín hinsta sinn
við heilsumst og kveðjumst í dag.

Dalurinn hjartkæri drjúpir í þögn
við dánarförina þína
en fegurstu drauma og minninga mögn
sem morgunljós kringum þig skína.

Hér bjóstu svo lengi við birtu og yl
hjá börnum og elskandi maka.
Í svefninum helga ég huga þinn skil
er horfirðu í fjarlægð til baka.

Og hér var oft gestkvæmt í góðvina fans
þá gjöfula höndin þín veitti.
Og sambúðin kær milli konu og manns
sem hverfleiki tímans ei breytti.

Þig langaði að græða hvert svíðandi sár
því safnaðist verðuga hrósið
og sérhverjum gesti, með brosandi brár
þú bauðst inn í hlýjuna og ljósið

Þín friðlýsta sál, hún var fögur og hrein
sem fjöllin í himneska blænum.
Og ennþá í hjartanu mýkir mein
hver minning frá nafnfræga bænum.

Svo fluttir þú héðan í fjarlæga sveit
því forlögin umbreyting valda.
En ástin til dalsins var hjartnæm og heit
uns huldi þig náblæjan kalda.

Guð varðveiti ástkæra óðalið þitt
og allt sem var hjartkærast þér.
Svo lýsi þér Drottinn með ljóskerið sitt
þá leið sem að framundan er.

Tíminn er þrotinn, við tefjum ei meir
svo takmarkast lífs okkar gjöf.
Við erum ljósið sem lifir og deyr
og leiðin er stutt heim að gröf.