Húnabyggð

Húnabyggð! Þinn hróður gjalli
heill í skaut þér jafnan falli..
Búi sæld um bændalönd
Blanda meðan sjávar leitar.
Eygló sendi öldur heitar
yfir dali, fjörð og strönd.
Yrki máttug húnvetnsk hönd
haga fríðrar ættarsveitar.

Sólin skein um sjó og lendur
signdi Völvufell og Strendur.
Ingimundar glæsignoð
gulli skreytt að landi renndi.
Lék við stýrið hersis hendi
herti á böndum þanin voð
spökum huga berast boð
benda, að inn á fjörðinn vendi.

Heilladísir dalsins fríða
drengnum besta sinna tíða
fengu ból í blómgum reit.
Blessun fylgdi stað og kyni.
greinar uxu gildum hlyni
græddist brum um víða sveit
enginn vetur á það beit
það efldist bæði í hríð og skini.

„Allar meðal ungra snóta
Ingólfs vilja fylgdar njóta“.
Glæsimennska, gleði og fjör
Gengur þar að fornu í ættir.
Erfðakostir þúsundþættir
þverruðu ei við harðlynd kjör.
Húnvetningum fengu í för
fylgju besta heillavættir.

Steingerðar og Kormáks kynni
kveikt hafa eld í mörgu sinni.
Heitt til ásta er húnvetnskt geð
Hallfreðs skap í mörgu brjósti
dulinn galsi und gerviþjósti
glóð í mörgu auga séð
fæðast þeir á bjarnfelds beð
bregst ei hiti í neinum gjósti.

Meitluð orð úr málsins stáli
– magni hert í geðsins báli
hvöss og beitt sem fægður fleinn –
forðum innti Grettis tunga.
Skapabyrði bar hann þunga
Bröttugötu lífsins einn.
Skyldi af kyni sama sveinn
síðar nokkur fæðast gunga.

Fast var sóttur sjór af Skaga
sagnir herma í gamla daga.
Þorbjörn Kolka í þungum sjó
þreytti róður geyst að landi.
Bæri að höndum voði og vandi
viknaði kempan ekki, en hló
Hafnabóndann heim hann dró
hjálparfús að vararsandi.

Líður síðan öld af öldu
oft hefur Norðri blásið köldu
kalið samt ei kappa blóð.
Andans menning átti setur
á Eyrum Þings um margan vetur.
Hélst á arni heilög glóð.
Fróðir munkar sagnasjóð
saman drógu og færðu í letur

Milli hárra hálsa tveggja
horfir yfir landnám Skeggja
Staður Arngríms ævaforn
Brá „hinn lærði“ beittum skjóma
barðist fyrir landsins sóma.
Glumdi máttugt gjallarhorn.
Víðdalskyni veitti norn
vænghaf mest og dýpsta hljóma.

Lít ég hátt af hugartindum
horfnra tíma safn af myndum
rist á Sögu skyggðan skjöld
fornrar aldar frægðarljóma
fimbulvetra kaldan dróma
þjóðarörlög þúsundföld.
Skyggni bak við tímans tjöld
týndrar aldar skapadóma.

Sé ég hátt af sefans tindi
sólu roðið Húnastrindi.
Lyfta fjöllin höfði hátt
hlúa blítt að frjóvgum dölum
liðast ár á blómgum bölum
blikar haf í norðurátt
spegla vatnadjúpin dátt
dýra mynd af loftsins sölum.

Dragi niðjar dám af móður.
Dafni forn og helgur gróður.
Kynslóð eins og fjöllin fríð
frjálsu höfði lyfta megi.
Fylgi jafnan fram um vegi
feðragiftan ungum lýð.
Og á tæru vötnin víð
verpi roða af nýjum degi.