Sæför

Hverf frá, andi helstil djarfi!
hér þau ystu takmörk sérðu
hverjum framar sjálfum Seraf
signaður vogar ei að skyggnast
heim því aftur heimt í tómi
hreifðra þanka skara dreifðan
brott af punkti, hvern að hitta
heppnaðist aldrei neinni skepnu.

Hljótt minn andi hér við stattu!
haf og kali liggja í dvala
indælustum sem í svima
sálin blundar af forundrun.
Guðleg makt! Í alheims eðli
ímynd þína er jafnan sýnir
þín mín önd fær þekkt í vindi
þína tign í hafi lygnu.

Hvílík brúna sýnir sólum ...

Þar eru málaðar mánaslóðir
mikil súð og fagurhúðuð
azúrhvelfing, bjartur bjálfi
bekkjar, þrot sem hefur ekki
fallega þiljuð fægðu stáli
felling gólfs og jaspishella
það er vindloft, eldloft eður
í einu: vísir Paradísar.