Karlagrobb

Eg skemmti mér forðum við hregg og hríð
og hló þegar gustur um vanga minn næddi.
Eg kafaði skafla með kergju og í gríð
er kófið var svartast og fárviðrið æddi.
Er Norðri var napur og glettinn
og illur og óður og grettinn
eg bauð honum óhræddur út í stríð
og átti þar margan sprettinn. bls. 85

Eg hætti mér oft út í stríðan straum
og stundum var jakaburður í ánni
en Léttfeta gaf eg þá lausan taum
hann lék sér við mélin og iðaði í hánni.
Er straumurinn ólgaði og æddi
og upp undir hnakknefið flæddi
eg hló bara og alls engan gaf því gaum
í gamni við klárinn ræddi.

Á Haffara sigldi eg oft háan byr
og heflaði ei voðir þótt syði á keipum.
Eg mundaði völinn við storma styr
og stýrði með óloppnum kjúkum og greipum.
Er aldan og bylgjan sig brettu
og báran og hrönnin sig fettu
eg gat varla setið af kæti kyr
og kjamsaði á saltri skvettu.

Nú súrnar í eugunum sjáldur mér
við særok, er öldurnar gnauða við borðin.
Eg kalinn á tánum og kjúkunum er
en klárinn er móður og fótasár orðinn.
Því kýs eg mér heldur að halla
að hægindi kulvísum skalla
er hrásvalur bylur um byggðir fer
og bylgjur að ströndu falla.

Eg baka minn hrygg við Braga glóð
hann bitinn var stundum, er dálítið aumur.
Eg týndi mér afrök og tað í hlóð
um tún eða mó, þegar viður er naumur.
Og klárnum er gefið úr kumbli
þá sest ég með bræðrum að sumbli
við yljum við langeldinn aldið blóð
við ölteiti rifjast upp fornar sögur
um æskunnar dáðir og fljóðin fögur.
Við hornum lyftum og hefjum óð
og hendum á lofti bögur.