Ófeigur af Ströndum

Vorið er komið, vakir sól um nœtur
veturinn gleymist, heimtast raunabætur.
Bezt er á vit þess burtu horfna að flýja
brúa skal djúpið, milli hins gamla og nýja.

Rýnum til baka, hittum menn að málum
mungát er drœm af þagnarinnar skálum.
Einn beit á vör, því allt var erfitt heima
einn fór á sjóinn kannske til að gleyma.

Drekkhlaðið skipið heldur heim af veiðum
hart var þitt strit á djúpsins voða-leiðum.
Ákaft þér fagna ástvinirnir heima
andvökuraunum strax að kvöldi gleyma.

Hvað er að frétta, hvernig gengu veiðar.
Hvernig var fœrðin, hafs um öldur breiðar.
Hljóð er þín áhöfn, Ófeigur af Ströndum
aldrei fást svörin þráðu leyst úr böndum.

Harðsótt var allt úr Ægis sterku mundum
uppskeran misjöfn, þó var gaman stundum.
Upplogin frœgð og atvik kunna að geymast
afrekin mestu stundum vilja gleymast.

Leiðist þér aldrei, Ófeigur af Ströndum.
Unir þú skýli byggðu í Húna-löndum.
Varstu að hlusta, víkingurinn forni.
Verður þá kannske sjóveður að morgni.

Strandafjöll rísa hátt í Vesturvegi
viðkvæmt er heilsað nýjum framadegi.
Aftur mun byggjast allt til fremstu heiða
ösla um flóann heimaskip til veiða.