Æðarvarp

Rœ ég báti um bárulausan
bláan fjörð að hólma vœnum.
Þar í háum gróðri grænum
glitrar blikafjaðrir á.
Kríuvængir vaka, slá
víðblámann í spegilsænum.
Stendur hérna höfði á
helmingur af gamla bœnum.

Ræ ég báti að bjargarskoru
bind hann þar við stein í næði
meðan lognsær þangsins þrœði
þvala strýkur inn við skor.
Ber ég fötur fáein spor
forðast skal nú hark og œði.
Nóg af fugli, fljótt í vor
fögur sá ég blikaklœði.

Hreiðurbyggð. Um hólmann allan
hratt er flogið, œður strýkur
vœng um sundin, Ijósgljá lýkur.
Lýt ég niður, eggin blá
raðast, fulla fötu á.
Fjaðraher um loftið rýkur.
Tek ég ekki ofmörg, þá
æðum fœkkar, gagnið víkur.

Sé ég horfa af hólnum lunda,
holuskerpt er nefið breiða.
Starir upp í hvolfið heiða,
heimspekingur þekktur er.
Krían vœngjum vöskum ber
vill mig gjarnan burtu leiða.
Bráðum fer ég, flýti mér
fjaðramœrin litla, reiða.

Rœ ég báti um báruvaktan
bláan fjörð að heima vari.
Aldan smáa frjálsu fari
fagurlega klappar nú.
Þessa vœnu vatna-brú
varla held ég árar spari.
Æður flýgur frjáls og trú
flýtir sér af votum mari.