Húnaflói – kvæða- og vísnasafn
SöfnÍslenskaÍslenska |
Flokkar
Allt (1280)
Afmæliskvæði (11)
Ástarljóð (10)
Baráttukvæði (3)
barnagælur (1)
Biblíuljóð (3)
Brúðkaupsljóð (1)
Bænir og vers (1)
Daglegt amstur (8)
Eftirmæli (13)
Ferðavísur (3)
Formannavísur (1)
Fræðsluljóð (1)
Gamankvæði (18)
Háðkvæði (8)
Hátíðaljóð (2)
Heilræði (1)
Hestavísur (2)
Hindisvík (2)
Holtavörðuheiði (3)
Húnaþing (8)
Húnvetningar (7)
Hyllingarkvæði (4)
Jóðmæli (1)
Jólaljóð (3)
Kappakvæði (1)
Lífsspeki (2)
Ljóðabréf (6)
Náttúruljóð (48)
Oddi (1)
Rímur (1)
Sagnakvæði (1)
Sálmar (2)
Skáldsþankar (44)
Strandir (2)
Söguljóð (11)
Söngvamál (1)
Tíðavísur (1)
Tregaljóð (4)
Þululjóð (1)
Ættjarðarkvæði (15)
Ævikvæði (2)
Skáld-RósaFyrsta ljóðlína:Hún var björkin blaðaprúða
Höfundur:Kristján Sigurðsson Brúsastöðum
Heimild:Þegar veðri slotar. bls.170
Viðm.ártal:≈ 0
1. Hún var björkin blaðaprúða 1)bundin þó við kaldan svörð ævidagsins umhleypingar óspart felldu lauf að jörð. Stundum ægði innri þorsti auðnuleysið setti kosti reit það henni reglugjörð. 2. Kvenna fríðust, kær að gleðikom til dyra heil og öll. Hræringar frá innra eldi uku lífsins boðaföll. Líktust andsvör stæltu stáli sterk í hugsun, ör í máli. Lék á vörum vísa snjöll. - - - 3. Kátt var vor á Ketilsstöðumkvað við loft af ástarbrag. Himins fuglar hamingjunni hrósa vildu sérhvern dag. Vordagsgeisla léttur ljómi lagði munn að anganblómi vakti hennar leynda lag. 4. Ól í sinnar sálar leynumsólu fegri kærleiksálf nærði hann gróðri ungrar ástar í því starfi hvergi hálf. Páll að ætti aðra brúði aldrei slíku Rósa trúði fyrri en hún sá það sjálf. 2) 5. Mál að standast metorðannamörgum helst til erfitt var. Nú varð Rósu þungt að þola það hið kalda goðasvar. Brotnaði ekki svanna sinni sárin lét hún blæða inni. Hana leynt í hjartað skar. 6. Á hans sök og yfirsjónirástar sinnar klæði bar. Ráðnum huga henni ýtti hjúskapar á lekafar. 3) Að hann leit sem lítilsvirði lánsvik hennar, fórn og byrði þyngst af öllu þungu var. 7. Lét nú fyrir stormi og straumistýrisveikan berast knör. Framundan var blikubakki bjóst við engri glæsiför. Stundum sauð um súð og keipa sýndist knúin til að hleypa bragðamannsins beint í vör. 8. Dularafl í eðli Natansundravit og birgðir spann. Hún gróf neista upp úr ösku eldsins þess, er fyrri brann. Tók hún brátt að gera að glóðum glæddi eld að sínum hlóðum hleypti logalífi í hann. 9. Ólík tvö að tafli vorutryggð var runnin henni í blóð. Tvískinnungur í hans eðli ástarvogin hvikult stóð. Hennar blíðubikars neytti blendinn maður sæmd ei skeytti eftir skildi angrað fljóð. 10. Fitjaði hún upp í fjórða sinnifesti sér þá eiginmann. Ölæðisins æsivindur undarlega fór um hann. Fátækt hún og flæking hreppti fleira þá að Rósu kreppti. Skapanornin verk sitt vann. 11. Hennar tók að halla degihlýja þráði geislastaf. Saman sprek frá brotnum borgum bar nú lífs síns fjörum af ef hún mætti aftur finna ylinn sinna dýpstu minna. Tíminn bæði tók og gaf. 12. Lágu henni ljóð á tunguleggur bjarma frá þeim enn. Okkar Helgu í öskustónni órækt sýndu sljóir menn. Aumir tímar andann myrða. Ef við mættum hana virða metast skyldi hún manngjöld þrenn. Athugagreinar1) Rósa var eyfirsk að ætt og var uppi um og eftir 1800. Vistaðist hún ungfullorðin að Möðruvöllum í Hörgárdal í tíð Stefáns amtmanns Þórarinssonar, hálfbróður Bjarna Thorarensen skálds. Rósa þjónaði fyrirfólkinu, er svo nefndist. Þar var þá á Möðruvöllum Páll Melsted, síðar amtmaður. Tókust ástir með honum og Rósu. Þegar Páll fór austur að Ketilsstöðum á Völlum sem sýslumaður í Múlaþingum, fór Rósa með honum sem bústýra. 2) Þegar leið að hausti hinu fyrsta, er þau Páll og Rósa dvöldu eystra, brá Páll sér vestur í sýslu. Eftir nokkurn tíma sér Rósa, þá hún kemur út að morgni, að hestar Páls eru þar í högum og húsbóndinn mundi vera í herbergi sínu. Ber hún honum því morgunkaffið að vanda. Er þá Páll vakandi en kona sefur fyrir ofan hann í rúminu. Páll á þá að hafa sagt við Rósu um leið og hann lítur til konunnar sofandi:“Þarna var þér nú einu sinni ætlað að vera.“ Kona þessi var Anna, dóttir Stefáns amtmanns.
|
