Litli fossinn

Það var skrýtilegt, sem ég sá
suður í fjörðum hérna´ um daginn
snemma morguns – ég sat við sæinn – :
glaður lækur í grænni lág;
hann hafði klofið klett í sundur
og keppst svo við, að aldrei blundur
hefur uppruna heimsins frá
honum sigið á ljósa brá.

Það var fyrst undir þessum klett
þegar hann kom frá bröttum tindi
hann heyrði það mesta hjartans yndi
eins og hlátur og skvett á skvett
og söng og þyt og gleði´ og gaman
svo glaðlega þar var leikið saman
hoppað og kysst og hvíslast á
hlaupið og dansað til og frá.

Þetta voru þá öldur allt
sem ekkert vissu´ af lækjum neinum
léku sér þar og stukku á steinum
og þótti gaman þá grjótið valt.
Þarna langaði lækinn unga
að læðast í gegnum; þar var sprunga
en kletturinn undir harður, hár
en hann svo lítill og kraftasmár.

Svo þarf nú ekki sagan þér
að segja, hvað það var langvinn glíma
en á honum vann hann einhvern tíma
varð nú að foss og flýtti sér
að fela sig í fjörugrjóti
fór svo þegjandi o´n í móti;
svona komst hann um síðir nær
þær sáu´ ´ann um leið og hann kyssti þær.

Öldurnar stukku út á sjó
allar reiðar við litla fossinn
allar kafrjóðar eftir kossinn
eins og kveldroða á þær sló.
En lækurinn tók að kveða´ um kossinn
þær kölluðu´ í land og spurðu fossinn:
„Hvað heitir þú?“ – „Ég heiti foss.“
„Hvað vildir þú?“ – „Að fá mér koss“

„Koss!“ sögðu þær og kipptust við
kom þá strax fjöruborð á sæinn;
en þegar lítið leið á daginn
höfðu öldurnar engan frið:
fjörugt lagið og fögur hljóðin
fossinn hvítur og ástarljóðin
og þessi koss, sem hann kyssti þær
kom þeim til þess að læðast nær.

Sú hefur orðið sættin á
þær séu hjá honum öllum dögum
að skiptast á kvæðum, kossum, sögum
og láta´ ekki koma blund á brá.
Hann væri sæll er svona gæti
til sinna gengið kvikum fæti
og létt sér þar hverja lífsins þraut
sem lækur falli´ í unnar skaut.