Þankar

Oft hef ég spurt þegar fuglinn fleygur
fær ekki í nef og syngur feigur
um gæsku og mildi gjafarans:
Á hann að gjalda glópsku manna
sem gæði lífsins hver öðrum banna
og kvelja í nafni kærleikans?

Oft hef ég spurt þegar hross í haga
helfrosnar sinurætur naga
í skörpu frosti og skafrenning
er merginn úr beinum sultur sýgur
og síðast örþrota skepnan hnígur:
Hvað stoða landsins lög og þing?

Oft hef ég spurt þegar aumur grætur
einstæðingur um dimmar nætur
og hjartað þjáða ei huggar neitt:
Er nokkurt alskyggnt auga er vaki?
Er nokkur sól að skýjabaki?
Er almættishöndin orðin þreytt?

Oft hef ég spurt þegar ógnir dynja
og æðstu vonarborgir hrynja
í heimskunnar keppni um hefð og völd:
Til hvers er heimsins tildurmenning?
Til hvers er lífs og dauðakenning?
Bíður vor nokkur æðri öld?

Nú er ég kominn á áttræðisaldur
og enn er mér tilveran hulinn galdur.
Hvaðan er komið? Hvert er farið?
Er koldimm gröfin hinsta svarið?
Er ekki lífsins land fyrir stafni
ef lagt er á hafið í drottins nafni?

Frá vöggu til grafar er vegferð stutt
og vér getum ekkert héðan flutt
nema vor eigin skuldaskjöl -
skrá yfir lífsins gleði - og kvöl.
Ég vona að dómurinn verði mildur
verjandans blóðfaðmur tekinn gildur.

Í þeirri trú vil ég þola og stríða
í þeirri trú vil ég dómsins bíða
í þeirri trú vil ég breyskum bróður
biðja vægðar og reynast góður.
Í þeirri trú bið ég Guð að geyma
gjörvallt mannkyn - og alla heima.