Á öræfum

Þið gráu hrjósturhæðir
með hrakin visin blóm
sem napur gustur næðir
og nístir heljarklóm
þið minnið á svo marga
er mæðir kuldastríð
og eiga bágt til bjarga
þótt berjist ár og síð.

Þið minnið líka á margan
er móðurjörðu flýr
þeir kvarta um þúfnakargann
og hvað hún öll sé rýr
en ei vilja að því hlynna
sem er hér bert og kalt
þeir hæða störfin hinna
en heimta sjálfir allt.

Þeir líka á lækinn smáa
sem læðist fram úr skor
að næra blómið bláa
og boða komið vor
og fossinn sjá þeir falla
af fjallsbrún niður í gil
og heyra hann hrópa og kalla:
Æ, hjálpaðu mér nú til.

Ég ljós og yl vill leiða
í lága kotið þitt
því örbirgð vil ég eyða
en auðga landið mitt.
Að máttug mín er höndin
það mátt þú heyra og sjá
er brýt ég klakaböndin
því bergið titrar þá.

Mér leiðist lítil týra
er lýsir næsta reit
því býð ég blysið skíra
og birtu í heila sveit.
Mér leiðast helköld hreysi
sem hrörna í hverjum byl
í nánd við gamla Geysi
er gæti fært þeim yl.

Já, fossinn bljúgur býður
þeim bestan efnivið
og hverinn sífellt sýður
og segir: Komið þið.
En samt þeir sýnast gleyma
er svífa burt frá strönd
að afl og auðsöfn geyma
vor eigin heimalönd.