Þótt blæddu mín sár

Þótt blæddu mín sár undan böðulsins hönd
og björg vildi enginn mér færa
en friðland mér byðist á fjarlægri strönd
ég forðaðist vænginn að bæra
því nánari tengdir en blóðskyldubönd
mig binda þér, ættjörðin kæra.

Og þótt ég sé volaður, veikur og smár
og verðskuldi ei barn þitt að heita
og ráðþrota horfi á þín svíðandi sár
þá samt er mér huggun að leita
að geisla sem vermi þín göfugu tár
en Guð einn má sigurinn veita.

Og til hans á ljóðvængjum lyftist mín sál
er liggja mér kjör þín á hjarta
þú fjallkonan prúða við íshafsins ál
með eldhraun og snæfaldinn bjarta
með fornhelgar minjar og framtíðarmál
með fátækt og náttskugga svarta.

Já, til hans með líknbeiðni í ljóði ég flý
og ljúft er mér efnið í braginn.
Ég bið hann að rjúfa hvert bölþrungið ský
sem byrgir þér ljósið og daginn,
ég bið þig að vernda þig eldraunum í
svo allt verði frægð þinni í haginn.

Með helglotti er ógnar þér hafís við strönd
og harðrétti börnin þín kvíða
í auðsæld því breytti hans alveldis hönd
sem öldur og stormarnir hlýða
mændu því hugglöð í heiðblámans lönd
í hretviðrum komandi tíða.