Dísin

Hún kom er ég vakandi í vöggunni lá
og virti fyrir sér augun blá
en hvað hún hugsaði og hvað hún sá
kunni ég ekki að meta
og illt er í eyður að geta.

Hún kom til mín aftur og beindi mér braut
er bernskunnar sakleysis friðar ég naut
þá bað hún mér sigurs í sérhverri þraut
og sagði ég skyldi ljóða
sem málsvari hins göfuga og góða.

Já, margsinnis kom hún svo brosandi blíð
um blækyrrar nætur, um hásumartíð
í næðingum haustsins og hávetrar hríð
og hvatti mig til að ljóða
og myrkrinu birginn bjóða.

Og enn er hún komin um elleftu stund
og ávaxta leita, en hvar er mitt pund?
Von er að svíði henni und
en samt er hún ljúf og biður
að hlotnist mér heill og friður.

Og síðast hún kemur um sólarlags bil;
þá sorgfull mig spyr hún hvort nokkuð sé til.
Þó veit hún að allt sem ég eftir skil
er askan af blaðaskræðum
með fáum og fánýtum kvæðum.

Hún reiðist mér ei þótt ég hrópaði´ ei hátt
og hirti ekki um veraldar gullhamraslátt.
Hún veit að mig brast ekki vilja - en mátt
að vera þeim ljós og styrkur
sem rötuðu í rauna myrkur.