Landvættir I.-VIII.

I.
Hljóðs bið eg allar helga lands míns vættir:
Hamranna tröll með djúpan þrumuróm
er starir þungbrýnt fram um gljúfragættir –

og þig, er boðar lýðum Drottins dóm
dreki, sem blundar undir jökulrótum
og andar glóðum elds á tímans hjóm.

gullhyrndi uxi, er fetar traustum fótum
fjalldala breið og grösug heiðalönd
með reginorku, falda í lygnum fljótum -

svifhraða örn, er sveimar yfir strönd
svalkaldar rastir ýfa vængjaslættir
þú heldur vörð að hafsins ystu rönd.

Heyrið mitt ákall, lands míns verndarvættir:
Vekið til nýrra dáða fornar ættir.

II.

Þruma þú hærra, risi í klettakór1
svo kall þitt bergmál veki í hljóðu fjalli
og lýður rumski, vær og vanasljór.

Kasta þú Grettistökum stall af stalli
...

III.

Vænghraði dreki, vakna þú af blund!
Visnar um hlíð og sléttur ungur gróður
ormstennur naga og eitra helgan lund.

Feyskinn er margur stofn og stækka rjóður
þótt djúpt í foldu felist heilbrigð rót.
Dreifist í foksand dýr og gildur sjóður

og treðst í örtröð undir hraðan fót
er augu hvikul fram í tómið skima.
Brenn þú að nýju seyrðan sand og grjót

og silfrið skíra bræð úr klettsins rima.
Anda þú þínum eldi á visna grein
og eisu heitri á feyskju stofns og lima.

Eimyrkju spú á spillta gróðurrein
spjallaða rót og banvæn fúamein.

IV.

Gullhyrndi uxi! Græð þú landsins sár
og gisna skógarleif í sviðnum hlíðum
sem heldur velli eftir þúsund ár

barin af veðrum, beygð í ótal hríðum.
Drag þú þinn plóg um dal og þýfðan mó
við daggarglit í morgunblænum þýðum.

Verm þú hvert frjó, er máttug klakakló
kvalræði bjó í heljargreipum sínum
kynbæt það þó og hlú að hrjósturtó

um hraun og sand með gróðurmætti þínum.
Arfgengum þrótti í þjóðarstofninn veit
og þreki, er staðist fær í öllum brýnum.

Sign þú hvert lífsins brum um borg og sveit
blessa hvern nýjan hlyn og akurreit.

V.

Fráneygi örn! Hald vörð um ver og mið
því voði er búinn úti fyrir ströndum.
Bölþungar öldur brotna kletta við

og brimið þrumar hrakspár fyrir söndum
en skýjabólstrar byrgja fyrir sól.
Valkyrjur hleypa hrikalegum göndum

í hvini stormsins ymur vargagól
hann ber að nösum daun af volgum dreyra.
Aðsæknar fylgjur reika um byggð og ból

en vofur fornra synda engu eira
þær eyða samhug, lama fót og hönd
vagleyga stétt og flokk í fjötra reyra.

Hollvættur forna, högg af lýðum bönd.
Hald nú sem forðum vörð við Íslands strönd.

VI.

Haldið um Íslands helga fána vörð
hollvættir góðar, signið frelsis merki
þrílitað tákn um fagra fósturjörð.

Heiminum sýnið voldugt afl í verki
verndið hinn hvíta, rauða, bláa lit.
á meðan skína fjöll í fannaserki

fossinn í gljúfri, brim við klettafit –
á meðan land vort geymir eld í æðum
eygló á loftið málar roðaglit –

á meðan blámi skín á himinhæðum
heiðavötnin glitra um bjarta sumarnátt –
á meðan Frón á gnægð af tign og gæðum.

Þá skal um allar aldir gnæfa hátt
íslenska merkið, hvítt og rautt og blátt.

VII.

Heiti eg á vættir, hrópa, bið um svar
hrópa sem barn, er veglaust ásjár biður.
Kólga er í lofti, korgað skýjafar

kaldbleikur máni slóð um þykknið ryður.
Dökkleitir skuggar dansa um freðinn völl
dunar í hamraborgum vopnakliður.

úlfúðarsköll og hláleg kesknisköll
kveðast þar á, en vanda lítið bögu
steinrunnin öll hin öldnu og grettu tröll

óheillafylgjur lands og þjóðar sögu
fíflskaparmálum flíka á hættustund
flasgjarnar mjög í ömurlegri þvögu.

Heldur hér enn á ný sem fyrrum fund
forynja dauðableik með kalda lund.

VIII.

Hver verða örlög ofin vorri þjóð
einyrkja þeim, er býr á gatnamótum?
Álfur til beggja handa á heljarslóð

haslaða velli beita og troða fótum.
Ber yfir hafið brælu af megnum seið
barinn er voð með ofsatökum skjótum.

Heiftugar nornir sveifla skyttu og skeið
skellunum fylgja máttug galdrakvæði
saman í stefið ríma rofinn eið

rógmælgi, hræsni, lygi og ofsabræði
ívafið sjálft er sekra þjóða verk
syndum og slysum brugðið öðrum þræði.

Geigvænleg mara kreistir þurra kverk
klófingruð, heljarþung og reginsterk.