Blátjörn á heiði

Ofar alfaraleiðum
orpin heiðanna mistri
langt fjarri lífsins glaum
þreyir blikandi Blátjörn
von sína og vökudraum.

Handan um hraun og jökla
heiðanna vor er snúið
aftur með ilm í mó.
Blátjörn er enn að bíða,
alein í auðnarró.

Leyst hefur alla ísa.
Andvarinn hlýr og mjúkur
gælir við gróðurspor.
Elskar þá Blátjörn enginn?
Verður þar aldrei vor?

Síðbúinn svan úr byggðum
seiðandi fjallaþráin
inn til öræfa ber.
Blátjörn á heiði hlustar
veit, að nú vora fer.

Horfinn um himinvegu
heiðanna sumargestur
langþráða arma í.
Blátjörn við brjóst hans hvílir.
– Nú er þar vor á ný.