Bergnumin hjörð

Ljómaði í heiðbirtu langdegissólar
lokkandi grastó í bergi
og hjörðin ei boðanna beið
þræðandi einstigi, sem aðeins varð fetað
áfram, en hvergi
til baka. Þar luktist hver leið.

Hugfanginn, ölvaður hópurinn rakti
hamarsins ókunnu stigu
og vornæturvakan leið hjá.
Sumarið kvaddi, þess sílgrænu skúfar
sölnaðir hnigu
uns hvergi var haga að fá.

Eitt andartak seitlar um afkima bergsins
ómur frá sumarsins tónum.
Svo verður þar válega hljótt.
Hópurinn þéttist, hann hnappar sig saman.
Höggdofa sjónum
er starað í stirðnaða nótt.

– Sofandi kindur á sillunni dreymir.
Sunnan af vorgrónum heiðum
ber angan úr mýri og mó
andblæ þess sumars, er öræfin gisti
en á nú ei leið um
klettabrík, kreppta við sjó. –

Frjálsborna hjörð, sem hillingum dagsins
hugstola leitaðir vegar
til fundar við fjallbúa og álf
glapsýnum villt og því gengin í hamra
gæfulaus tregar
þar frelsi, er þú fargaðir sjálf.

Sól þín er hnigin og heiðarnar standa
hljóðar. Nú spyr enginn framar
um veg þinn, hvar lá hann í vor.
Þögnin sem einráð á útnesi byggir
ógengan hamar
mun innsigla um eilífð þín spor.

Skammdegisbylur um bjargflugið æðir.
Brimraustin ögrandi kveður
helsöng um bergnumda hjörð.
Fárbliki stafandi miðnæturmáni
marvaðann treður.
Svo sekkur í sortann öll jörð.