Handtak

Á veginum rökkvaði. Rósir dagsins
roðnuðu um leið,
feimnar og hljóðar við húmsins snerting.
Heimur ljósálfa myrkri kveið.
En nóttin dokaði á næsta leiti,
sú nótt, er mín beið.

Ég vissi, að þú mundir, vina mín, fara
veginn í kvöld.
Ráðlaus og hikandi hafði ég vænst þín,
hræddur við dóm minn og sektargjöld
– og skugganna nornir af ákefð mér ófu
sín álagatjöld.

Þitt var að dæma. Þín skyldi hefndin.
Það var mér ljóst.
Afsökun hafði ég enga, né málsbót.
Undan ei lengur mín refsing dróst.
Hugur minn kveið, en ég harkaði af mér,
er heiman ég bjóst.

Á veginum skugganna þyrping þéttist,
þögul og kyrr.
Rósir míns dags hnigu dauðafölvar,
drifnar myrkri sem aldrei fyrr
og ég stóð aleinn í útlegð sjálfs mín
við ókunnar dyr.

Þá heyrði ég þig í húminu nálgast,
hikaði – en beið.
Þú réttir mér hönd. Yfir myrkursins martröð
morgunsins stjarna reis, björt og heið.
Það handtak var innsigli alls þess liðna,
mín uppreisn um leið.

Síðan er haustkvöldsins rökkur reifað
rósum á ný.
Síðan er hásumarheiðið blárra,
hvítari, vængjaðri loftsins ský.
Þitt handtak verður mér vorsins athvarf
í vetrarins gný.