Úr höfn undir haust

Sástu, vinur, er sunnan um hafið
sigldi mitt hvíta fley?
Vorið yfir auðnir og byggðir
andaði mjúkum þey.

Sástu skip mitt leggja að landi?
Ljómuðu seglin þönd.
Vissirðu fegra fari stefnt
að framandi eyðiströnd?

Ég ætlaði að sigla út í lönd
og eftir mér skipið beið
en síðbúnir verða sumir að heiman.
Ég sá ei að tíminn leið.

Því vorsins langdegi og ljósu nætur
liðu svo undurskjótt.
Sumarsins gestir svifu á braut
og svo fór að lengja nótt.

En nú er ég loks að leggja af stað.
- Enn liggur mitt skip í höfn -
Loftið er orðið öskugrátt
og úfin hin kalda dröfn.

Sölnaður liggur sumarsins gróður.
Ég sé það er komið haust
en samt ætla ég að leggja frá landi
leysa minn bát úr naust.

Sérðu, vinur. Mín segl hafa fallið
í sumar og skipt um lit.
Þau eru nú haustsins húmi lík
og horfið ið bjarta glit.

Veistu, þegar ég held á hafið
haustnóttin fylgir mér ein?
Skilurðu hverju hverflynda báran
hvíslar að votum stein?