Flúðadrangur

Þú stendur hér aleinn í straumnum.
Þinn styrkur er samur í dag og í gær.
Þú lætur sem finnist þér fátt um
er fjörlega báran á grynningum hlær
og laugar þinn fótstall í ljóði
um leið og hún ögrandi hverfur þér fjær.

Þú stóðst hér um aldir og enginn
kann upphafs þíns sögu, né fortíðar skil.
Á aðra hönd gáskafullt grunnvatn
sem glettist við flúðina og drekkur þér til.
Til hinnar er fossbrúnin ferleg
sem fallöldu steypir í botnlausan hyl.

Þitt stolt er, að eiga ekki afdrep
í annarra skjóli, en kunna því best
að standa þar einn af þér storminn
sem strangast er veðrið og átök þess mest.
Og svo er sem illviðraógnin
um aldirnar hafi ekki tönn á þér fest.

Og samt - þessi síkvika bára
með sakleysi í fasi og uppgerðarhægð
ber eyðingarkraft í þeim kossi
er kyssir hún steinriðin sorfin og fægð.
Frá upphafi dags þín til enda
hún ann ekki hvíldar og býður ei vægð.

Þótt reisn þín af sjálfglöðum sefa
í svalviðrum daganna engu sé háð
og gustillar óveðragrýlur
ei geti úr svip þínum stórlætið máð
hin lágværa, léttstreyma alda
þó lætur að síðustu örlög þín skráð.

Svo stendur þú áfram í straumnum -
þinn styrkur er minni í dag en í gær.
Hvert augnablik andvöku þinnar
ber úrslitastundina vægðarlaust nær
er steypistu dag einn af stalli
í straumkastsins iðu - en grunnvatnið hlær.