VIð dánarfregn hins daufa

1. Er vorið leysti dalinn úr klakans köldu þröng

og kveðja þess til lífsins að nýju tók að óma,
en jörðin varð eitt sönglag á hörpu nýrra hljóma
þú heyrðir aðeins kliðinn af þessum frjálsa söng.

2. Af glaðværð léttra hlátra er gullu stræti og torg
í glaumi þeirrar stundar, sem framhjá örfleyg þýtur
og heillar þann með töfrum sem hennar fylgdar nýtur,
þú hreifst ei með þeim straumum, varst einn í fjöldans borg.

3. Þá hergnýr trylltra þjóða ei þyrmdi næturró
hins þjáða og vökulúna og sæng hans vætti tárum,
en myrkrið varð sem hafsjór af harmastunum sárum,
þú heyrðir fæst af þessu - en vísast kannski nóg.

4. Um alla fólksins vegi fer löngum lágsiglt skraf
sem lætur vel í eyrum við fyrstu dægurkynni
en hneppir sál í fjötra og fólkið lokar inni.
Þér heyrnarleysið frelsi frá þessum viðjum gaf.

5. Svo var þín einstigsganga um gróðurvana fjöll.
Þar gleymdust engin rök fyrir þínum skapadómi.
Að hálfu í landsins veröld, að hálfu í auðn og tómi,
þú hefir vegferð lokið og sagan þín er öll.

6. Nú hljóðna raddir sumars og blikna dalsins blóm
er brunninn loks að skari var ævi þinnar kveikur.
Og meðan okkur hinum nú haustið kveðju leikur,
þá heyra munt þú dyninn af vorsins lúðurhljóm.