Aðfangadagskvöld

Hallar nú degi. Húmar af nótt.
Himinsins stjörnur vaka.
Þær breiða af heiðum silfursáld
á svellbláan vetrarklaka.

Í hljóðlátri kveldsins helgiró
minn hugur sem snöggvast dvelur
við ljósgeisla þá hins liðna árs
sem löngum dagsönnin felur.

Ég fagnaði vori með bros á brá
á brautu var ís og klaki.
Ég hlustaði á lífsins ljúfa klið
í lóunnar vængjataki.

En sumarið leið og haustsins hrím
um hlíðina aftur vafðist
því engin dagur og engin nótt
á eilífðarvegferð tafðist.

Og enn eru komin jól á jörð
hvert jarðarbarn hryggt að kæta.
Frá stjörnunni í austri bjarma ber
er blóðstraumar moldu væta.

Nú lægir um stund hinn stríða harm
sem steðjar að lífsins blóma.
Um tregans særða og hrjáða heim
himneskar raddir óma.

Hún grípur minn hug, in helga nótt
og hér verð ég lítill drengur
sem gleðst við öll fornu gullin sín
þótt geymi hann þau ekki lengur.

Mér finnst eins og tíminn standi í stað
hans straumur hljóður og fjærri.
Ég dvel við liðinnar bernsku blóm
þau brosa mér enn svo nærri.

Hve indælt það væri að vera barn
og vita ei af dagsins hörmum
en fagna jólunum fölskvalaust
í friðsælum móðurörmum.

Svo kom þú enn blessuð, kyrra nótt
því kuldans og húmsins veldi
þú breytir um stund í bjartan heim
með bjarma frá lífsins eldi.