Stjáni - Kristján Jóhannsson

Ég þekki ekki feril þessa manns
en þó finnst mér augljóst vera
að fáir myndu í förin hans
fúsir stíga og útlagans
lýjandi byrði bera.

Með lélegan klæðnað, lamað geð
er léttur var nægta forði
að vita sig eins og valdalaust peð
sem viðsjálir taflmenn leika með
á mannlífsins mikla borði.

Það held ég sé hin þyngsta raun
þrengingum flestum stærri.
En hinir sér berja og blása í kaun
sem bitlinga fá og eftirlaun
og meta sig höfði hærri.

En hver er minnstur og mestur þar
er Meistarinn sjálfur dæmir?
Er hann mestur sem orður bar
eða hinn sem án möglunar
bikarinn beiska tæmir?

Nú eru gerð upp skuldaskil
eitt skeiðhlaup á enda runnið.
Að koma í hlýju úr hrakningsbyl
það hygg ég að Stjáni hafi unnið til.
Hans dagsverk af dyggð var unnið.

Þótt falli til jarðar feyskin eik
það fjöldinn oft lítils metur.
Og eins þótt hún felli blöðin bleik
í bitrum lífsins sorgarleik
á einn veg sem endað getur.

Það fjarri sé mér að fella dóm
hann fellir sá rétt er metur.
En ljóðdísin kveður klökkum róm
þá kastað er mold á helsært blóm
við endaðan ævivetur.

En þó er það svona, að þögnin ein
oft þróttmesta kenning flytur.
Og ætla að túlka innri grein
með orðagjálfri um visna grein
er gagnslaust sem gervilitur.

En biðja þeim góðs, sem burtu fer
þótt bænin sé flutt í hljóði
er aldasiður sem ávöxt ber
svo eins vil ég, Stjáni, fylgja þér
úr hlaði með ljúfu ljóði.

Þú, drottinn, sem heyrir hjartans mál
og hugraunir allar skilur
læknaðu hverja sjúka sál
er særð kemur yfir dauðans ál
en andvörp sín öðrum dylur.