Til fjallkonunnar

Hve fögur varst þú fyrsta sinn
með feginsroða á jökulkinn
er fley að landi leið.
Í árdags glóð var gári hver
við gjögurtá og þarasker
sem flogagull við fætur þér
er farmannanna beið.

Hér lét þín hljóða tign í té
þau traustu og helgu andans vé
er Papinn fegurst fann.
Hann signdi þau til sigurs þér
og Sagan út um heiminn ber
því vitni ljóst, að vígðist hér
sá viti, er skærast brann.

Þig gisti seinna á gæfustund
sú garpasveit með frjálsa lund
er tengdi við þig tryggð.
Þeir létu sinni ætt í arf
það allt og sumt, er til þess þarf
að hugsa rétt og rækja starf
svo ræktist þjóð og byggð.

Vér höfum selt af silfri því
sumu er rænt, en enn á ný
skal heimta erfðahlut.
Svo þreyti róður hönd við hönd
þótt hrökkvi rá og slitni bönd
og gíni hrönn og glatist strönd.
Þín gæfa býr í skut.

En þegar eyðist arfleifð sú
er öldum saman geymdir þú
sú tunga vefst um tönn
er áður nam þinn óð og mál
og eitur lamar þjóðarsál
þá sundrist fjöll við Surtarbál
og sökkvi í djúpa hrönn. 1956