Ströndin

Er morgunroðinn rís á fjallatind
eg reika tíðum einn um hljóða strönd
og stari niður í vatnsins lygnu lind
er ljós og skugga teiknar dulin hönd.
Þá lít eg marga mynd í regindjúpi
þótt móða og gárar flestar þeirra hjúpi.
Á botni hafsins leynast undralönd.

Við perlumóðurþak á hulduhöll
ber háa kóralturna og súlnafjöld
sem lýst er hvikum marareldi öll.
Í iðu geisla blika rúnaspjöld
með örlög skráð, en enginn ráðið getur
það undramál, sem þar er fært í letur.
Þá dóma geyma dulin máttarvöld.

Um skuggahylji dreifist birta dauf
sá dularbjarmi skiptir stöðugt lit
og dumbri slikju slær á kórallauf
á slæðu-ugga, glæran sporð og fit.
Það bærist undiralda í djúpsins húmi
frá ysta skauti bæði í tíma og rúmi
þótt lygnan flötinn stafi geislaglit.

En lengra úti í lygnri djúpsins gljá
minn leyndi grunur eygir kynjareit.
Þar iða skrímsl í undirheimagjá
með augu blind og hvassa tönn í leit
að bráð um víða og dimma djúpsins skóga.
Í dularlöndum eilífs húms og sjóa
ber margt það við, sem maður enginn veit.

Á stundum speglast himins heiðið blátt
í hafsins vogi, er brosir lygn og tær
en oftar skyggir skýjaþykkni grátt
og skinið hylur dökkur kólgublær.
Þar streyma saman silfurtærar lænur
og sorafengnar, dökkar jökulsprænur
og hvorutveggja sjónum lit sinn ljær.

Eg reika um strönd, er bylgjan ber á land
sín brot af kóral, perlu úr djúpsins ál.
Þó skolast oftar skeljabrot á sand
margt skin, sem hug minn seiddi, reyndist tál.
En allt mitt líf þá verð eg þó að vinna
úr viðfangsefni því, sem hér má finna
því þetta haf, það er – mín eigin sál.