Á café

Er blessuð litlu börnin fara að sofa
og borgin fyllist næturhúmi svörtu;
er raunir lífsins lofa trúuð hjörtu
og ljósið deyr í verkamannsins kofa
þá opnar kráin öllum sínar dyr.

Ég geng þar inn sem gestur síðla nætur.
Þar glóir vín á barmafullum skálum.
Þar rífast menn á mörgum tungumálum
um meyjar, sem að eiga snotra fætur
hvelfdan barm og brjóst sem melónur.

Ég sit og horfi á fólk, sem fer og kemur
á fólk sem þráir líf og glaðar stundir
á fólk sem hlær, þótt biturt blæði undir;
sé bikar dauðans hylltan öðru fremur
og ástina sem aldrei hefur fæðst.

Hér yrkja skáldin amorskvæði í hrönnum
um alls kyns menn og fugla á skógargreinum
og Dísur sem að deyja af ástarmeinum
í dalakofum langt frá öllum mönnum
lofandi það sem lifir stöðugt eitt.

Af fögrum tónum fyllist litla kráin
mjög fjarlægum þeim hóp, er lifir svona.
Um bjartar nætur hjalar hálffull kona
- og hjörtu, sem að eru löngu dáin -
biðjandi Guð að blessa íslenskt vor.