Minning Sigurjóns kennara

Þeir brosa, dagarnir björtu
í Blönduhlíðinni fyrr
þeir gráta, svipirnir svörtu
er sorgin opnaði dyr.
Það blikar bjarmi af myndum
hvort bros þær geyma eða tár
þar speglast, ljósum í lindum
hin liðnu ár.

Þar vaka vorkvöldin hlýju
og verma hjarta mitt enn
þar nýt ég lífsins að nýju
þótt náttmál biði mín senn.
Því verður hugurinn hljóður
er hljóma klukknaslög blíð
við systur beð eða bróður
í Blönduhlíð.

Hún mætir minningin heiða:
Ég man vel fólkið á Grund,
þess dugnað, glaðværð og greiða,
þess grát á harmsárri stund.
Er bóndinn stundaði starfa
af stilling athuguls manns,
flaug vísan vandaða, djarfa
af vörum hans.

Ég kveð þig, góðvinur glaði
með grönnum fornum í dag
og fletti bókstafa blaði
með bæn fyrir ekkjunnar hag.
Ég þakka viðkynning þýða
frá þinni blómaskeiðs tíð
þín bestu ástvinir bíða
í Blönduhlíð.