Njóla

Það er bágt að standa í stað.
Stefnir sérhvað marki að
því af fleygiferð og afli
fast er mörkuð tímans braut.
Mörg er erfið anda þraut
aldrei stans í lífsins tafli.
Undir gömlum gleymskuskafli
geymt er margt sem frægðir hlaut.

Sveiflur ljóss frá sólnafans
sífellt stíga mjúkan dans.
Eðli ljóss er eins og hljóma
alda, sem um geiminn fer.
Þar er strengur stjarna hver
stilltrar hörpu þræðir óma.
Hvar sem hnattaleiftur ljóma
lofsöng út um geiminn ber.

Meginóður undraheims
ómar skært til jarðarheims.
Silfurtæra sendir hljóma
Síríus út við hvelsins skaut.
Sérhver röðull hlutverk hlaut
hættir loftsins duna og ljóma.
Heyrist fjarst úr útheim óma
undirspilið - vetrarbraut.

Árla fædd af svásri sól
svífur jörð um stjarna ból
kotung lík í knatta veldur
korni á Stórasandi geims
aðeins dropa í hyljum heims
hlaut þó neista af lífsins eldi.
Hver þann arf í hendur seldi
himins barni í svifum eims.

Hvað er jarðarbarnsins böl?
Blindrar frumu stundar kvöl
þegar efnið viðnám veitir
vilja þeim, er heiminn skóp
stillti í eining stjarnahóp
steinsins dufti í kristall breytir
sem í dýru djásni skeytir
demant hvern í sniðið gróp.

Sköpun rækir himnesk hönd.
Hristir andinn duftsins bönd.
Upp af dumbu efni rísa
æðra stig á lífsins braut.
Bræðast gull úr grjóti hlaut
grómsins lögmál stefnu vísa.
Fram til þroska að lokum lýsa
liðin reynsla, sigruð þraut.

Efnið lögum hlýða hlaut.
Hnatta fjöld var skorðuð braut.
Samstillt eind úr sundrung náði
settri leið við tímans ós.
Þannig einnig liggur ljós
lífsins þroski að æðsta ráði.
Hann er fyrstu frævum sáði
frjóvgi úr aflsins lindum jós.