Jón „góur“

Hann hafði sjóinn sótt
séð og reynt svo margt og mikið
margan dag og nótt.
Aldrei sýnt í hættum hikið
haft í augum dirfskublikið
sannað seiglu og þrótt.

Er hrannir risu hátt
og hrakinn farkost Ægir yfir gnæfði
með ógnarsterkan mátt.
Jón þeim vanda vaskur hæfði
víkings tök á stýri æfði
hress og hló þá dátt.

Hann títt var talinn af
en traustur sigldi um sjói alla
og seglum fylli gaf.
Seltan rauk um skör og skalla
skorti í engu hæfni snjalla
á ferð um heljarhaf.

Menn dáðu hugmóð hans
hetjubraginn sem hann sýndi
í svörtum ólgufans.
Sjómannshæfnin sönn þar krýndi
segg er aldrei frá sér týndi
kjarki kjarnamanns.

Hann sopann sótti í
en samt hann fullur sigla kunni
og sýndi list í því.
Djarfur jafnt á djúpi og grunni
dansaði hann létt með Unni
og kyssti kólguský.

En síðast sótti hann feigð
svekkt og haldin þorsta í þela
þótti lundin beygð.
Til að ná í tár á pela
tók hann koddann sinn og fela
síst kaus sára hneigð.

Hann götu gekk í búð
galt með kodda kaupmannstárið
kynnti ei skiptin prúð.
Þó var opið sálarsárið
sá hann hvernig drykkjufárið
gleypti hár og húð.

Um sál hans sviði rann
sem þar gróf sig öllu innar
uns hann broddinn fann.
Gætti hann þá ei götu sinnar
gekk með tárastraum um kinnar,
þoldi ei verkinn þann.

Borði féll hann frá,
flæddi um hann flatan síðan
fljótt hin litla á.
Sigrað hafði hann sjóinn víðan
séð hann þar í flestu stríðan
staðist storma vá.

En þarna hann drukkinn dó
dauður lá í litlum polli
lítinn spöl frá sjó.
Með hann enginn manndrápsbolli
mátti fara í Ægis solli
en þetta drap hann þó.