Reykjavík

Þú rís úr djúpi Faxaflóa
af Faxaósi til að sjá
og turnar sýnast gulli glóa
er gylltum roða slær á þá
sem Afrodíta, öllum fegri
fyrr upp af froðu hafsins sté
svo öðrum borgum yndislegri
frá ystu hafsbrún þig ég sé.

Sem drottning hafs og mikilmenna
þú mörgum veitir gæðin best
en ást til lands og ást til kvenna
í eðli sjómanns djúpt er fest
er skefur sjó um sker og ögur
og skútur forðast marga strönd
sem brúður ung og afar fögur
þú ótal mörgum réttir hönd.

Nú óðöl mörg í eyði falla
svo eftir stendur mannlaus jörð
en hér er færi fyrir alla
að festa byggð, þó vanti hjörð.
Þeir halda suður hópum saman
er hvergi fengu stöðvun fyrr
og hljóta meiri höpp og gaman
en hinn, er sat að búi kyrr.

Því örlög valda, ýmiskonar
að örðug verða bónda kjör
í bænum Ingólfs Arnarsonar
mun áfram verða líf og fjör
en yngri borgin er en sveitin
og órjúfandi böndum tengd
við fjarlæg héruð, fornu heitin
og feðra arf í bráð og lengd.

Í faðmi þínum farmenn hljóta
þá fyllstu rausn, er verða má
og skip og bátar næðis njóta
því nóg er hlé hjá þér að fá.
Hér stendur öllum opin bryggja
í óðal fyrsta landnámsmanns
og enn er færi bæ að byggja
og blett að fá af landi hans.