Æskan

Man ég þig, ey
þar er unnir rísa
háar hryggbreiðar
að hömrum frammi.
Þar stóð ég ungur
og ekki hugði
út fyrir boða
að breiðum sandi.

Tíndi ég blóm
á túni gróanda
möðru mjallhvíta
og mjaðarjurt.
Lét ég ljósgræna
leggi fífla
brugðna saman
og band mér gerði.

Hljóp ég kátur
í klukku minni.
Bar ég brosandi
blóm í hendi.
Hugsunarlaus
og himinglaður
stóð ég að minnar
móður knjám.

Gekk ég um grundir
og gígju sló.
Sól rann í ægi
á sumarkvöldi.
Lítt var ég lærður
að list þeirri
þó var ég ánægður
sem ég Orfevs væri.

Myndaði ég stafi
og marga dráttu
og liti lagði
á ljósum spjöldum.
Engi mig lærði
en ég í lund gladdist
sem ég Apelles
yfir stigi.

Smíðaði ég skip
og sokkavefstól
hús og eyki
og ótal fleira.
Þá var ég glaður
yfir þeirri dýrð
sem ég Völund
vinna mundi.

Mér kenndi faðir
mál að vanda.
Lærði hann mig
þó ég latur væri.
Þaðan er mér komin
kraftur orða
meginkynngi
og mynda gnótt.

Mér kenndi móðir
mitt að geyma
hjarta trútt
þó heimur brygðist.
Þaðan er mér kominn
kraftur vináttu
ástin ótrauða
sem mér aldrei deyr.

Lá ég í leiðslu
og ljúfum draumi
við bjartar unnir
á blómreiti.
Blítt var loft
og bláir straumar
kringum gullengi
glaðir léku.

Þá var mér líf
sem liljureitur
mitt í munkyrrum
marar straumi.
Sætt og sætlega
svaf ég í vöku
sem uppheims guðir
á Ólymps tindi.

Seint ég sá
að sólarherra
mér gaf foreldra
fremri öðrum.
Sofa nú bæði
í svörtu djúpi
moldu vorpin
á Víkur sandi.

Seint er nú að sakna
seint að gráta.
Kaldur ertu dauði
og klökknar eigi.
Áfram skal halda
og ekki þreytast.
Lýstu mér, Saga
með ljósi þínu!