Fjallgöngumaður

Mér varð oft í æsku litið
upp á fjallsins bláu tinda.
Þangað hug minn sífellt seiddi
sumarfegurð bjartra mynda.
Eftir því, sem árin liðu,
eldheitari varð sú þrá
að sigra bergsins bröttu leiðir
brúninni að ná.

Ýmsum fannst sem engum mundi
auðnast slíka þraut að vinna.
Deigra manna æðruorðum
engu hlýt ég þó að sinna.
Upp skal klífa á efsta tindinn
og ekki sakast neitt um það
þótt góðrar ferðar enginn óski
er ég legg af stað.

Morgunsólin hæsta hnjúkinn
hjúpar gullnum töfraeldi.
Yfir bláum eggjum hvílir
undrafegurð, tign og veldi.
Meðan aðrir ennþá sofa,
einn ég reika fjallsins til.
Við mér blasa brattir hjallar
bergsins gráu þil.

Hlær mér kapp í heitum barmi,
hér mun engum duga að letja.
Áfram skal en ei til baka.
Örðugleikar skapið hvetja.
Þar, sem ekkert er að vinna
engum sigri er hægt að ná;
þar, sem engu er unnt að tapa,
ekkert vinnast má.

Urðin liggur brött að baki
bergið rís, er ofar dregur.
Hér er örðugt yfirferðar
ekki er þetta ruddur vegur.
Þeim, sem troðnar götur ganga
gleymist oft, að hverja slóð
sem er greiðfær öllum orðin
einhver fyrstur tróð.

Tyllt er hönd á tæpar syllur
tánum beitt í naumar sprungur
lengra, ofar, áfram miðar
yfir torsótt hrikaklungur.
Vöðvar stælast, viljinn harðnar
við að sigra hverja raun.
Oft hafa þyngstu erfiðleikar
átt sér dýrust laun.

Loks við augum brúnin blasir
björtum vafin sólararmi.
Þrönga hef ég götu gengið
gleðin ólgar mér í barmi.
Það, sem unga æsku dreymdi
uppfyllingu hlotið fær
stund, sem áður oft ég þráði
er nú loksins nær.

Tigna fjall, sem ávallt áttir
innstu þrá í huga mínum.
Engin laun þó önnur hljóti
en þá dásamlegu sýn
finnst mér vera að fullu goldin
ferðin upp til þín.

Stend ég einn á hæsta hnjúknum
hrifinn töfrum morgunstundar.
Eldur sólar sindrar yfir
sveitinni, sem ennþá blundar.
Finnst mér eins og yfir landið
einhver rétti bjarta hönd
hönd, sem blessar yfir alla
innst úr dal að strönd.