Útlagi

Dagur er horfinn og húmið
hnígur af dimmvængja nótt
sem örn láti fjöður falla
á fluginu hægt og rótt.

Frá þorpinu ljósin leiftra
ég lít gegnum þoku´ og regn
og merki sáran söknuð
er sál mín stenst ei gegn -

sáran söknuð og löngun
er sækja á huga minn
og minna á hulda harma
sem haustið á veturinn.

Kom nú og lestu mér kvæði
ég kýs mér hjartans söng
er hugarstríð mitt stilli
svo styttist nóttin löng.

Ég þrái´ ekki þrumandi bragi
né þjóðskálda glymjandi söng
sem ennþá endurhljóma
aldanna hallargöng -

þau kalla sem herópshljómur
úr hugans fylgsnum skjótt
á þjáning og þrautir lífsins -
nú þrái ég hvíld í nótt.

Lestu mér nýgræðingsljóðin
sem laga hjartanu frá
sem skúrir úr sumarskýjum
eða skínandi tár af brá -

skálds, sem í áhyggju´ og önnum
þótt ei væri nátthvíldin löng
heyrði í hjartanu óminn
af himneskum unaðssöng.

Sá söngur fær sætt oss við stríðið
og sorganna þunga kross
sem bænin má blessun veita
og byrðunum létta´ af oss.

Svo taktu þá kvæðakverið
ið kærasta lestu mér hátt
og leggðu við ljóðahreiminn
þá ljúfustu rödd sem þú átt.

Þá líður í ljóði nóttin
og lítt mun um áhyggjur spurt -
þær hirða plögg sín og pinkla
og pukrast svo hljóðlega burt.