Dalurinn minn

Ég þekki dal, sem er þungbrýnn á svip
og þröngt er þar milli fjalla
sem vilji þau hremma hvern einasta mann
eins og Hel sem nær í oss alla.

Í æsku sérhverja leit ég laut
þar leysast úr klakans böndum.
Þar dreymdi mig frelsið og dáðríkt líf
og dýrðina´ í öðrum löndum.

Um skýborgir kveldroði ljómandi lék.
Þá lá ég á árbakka grænum
og þráði sæluna´ að halda út í heim
til hallanna´ úr moldarbænum.

Þá fundust mér hólar og holtin ber
og hlýju dagarnir fáir.
Svo er það og víst. En þar eru þau blóm
sem andi minn heitast þráir.

Já, sú var tíðin, mér þótti þröngt
milli þungbrýndu fjallanna minna.
Nú kemst þar fyrir sú unun öll
sem óska ég helst að finna.