Otúels rímur

Þögnin leiðist þrávallt mér
því mun bernskan valda;
æskan getur ei unað sér
á öngu verki að halda.

Fyrst mig setti herrann hjá
hraustra þarfa önnum
skapfelldlegra skilst mér þá
að skemmta góðum mönnum.

Hver má vita af hyggju spekt
halur ef satt vill segja
vakandi manni er langsamlegt
að liggja kyrr og þegja.

Ég hef hlotið manndóms magt
minnsta af börnum Nóa;
hvorki er mér til handverks lagt
að heyja, slá eða róa.

Veit ég Guðs þó viljinn er
ef vel þess gæta kynni
til lofs og dýrðar honum hér
hegði eg tungu minni.

Þó ég setji sálma í ljóð
söng og heilög fræði
kannski fleiri þiggi þjóð
þulin rímna kvæði.

Herrans orð er hvern dag spart
haft á mælsku fjöðrum
af blindleik holdsins býr sú art
bæði á mér og öðrum.

Sumir láta af Sviðrigs rót
um sinn náunga hljóma
aðkast, hneyksl og óhæft blót;
undan tek ég fróma.