Óður til vestanvindsins

I
Ó, haustsins andi, fleygi vestanvindur
þinn vængjasláttur hrekur blöðin dauð
sem húmsins vofur morgunsólarsindur.

Gulnuð og bliknuð, svört, af sóttblæ rauð
hnigu þau feig. En vagn þinn vængjuð fræ
að vetrarskýli flytur, köld og snauð

á beði dimmum undir ís og snæ
hvíla þau lágt sem lík í vígðum reit
uns lúður hljómar yfir fold og sæ

þíns bróður, vorsins barns, er fyllir sveit
með blómum, litum, ilmi af fjóli og reyr
og knýr á loftsins haga brum á beit.

Voldugi andi, loftsins létti þeyr
lífgjafi og eyðir, kall mitt heyr, ó, heyr!

II

Á straum þíns fljóts á loftsins leiðum hreinum
sem laufblöð visin hrynja reikul ský
er féllu af hafs og himins tengdu greinum -

englar, sem ráða regni og þrumugný.
Frá sjónarhring um himindjúpin tær
breiðist og rís - sem langt og liðað strý

tröllkonu rammrar, sem er óð og ær -
bólstrandi ský, sem byltist til og frá
blaktandi lokkar storms, er færist nær.

Sem dökku tjölduð grafarhvelfing há
rís hinsta skýjuð nótt þess árs, sem deyr.
Ó, þú sem trylltan helsöng hefur þá

svo skýjahrannir þykkna og þéttast meir
með þrumu, hagl og steypiregn. Ó, heyr!

III

Ó, þú sem raskar mætum, mildum draumi
Miðjarðarhafsins bláa, er hvíldist rótt
vaggað í mjúka værð af krystalsstraumi

Hjá víkurhólma um bjarta júnínótt
sá það í draumi týnda turna og höll
í tíbrá mjúkra gára, er bærðust hljótt

með mosaskrúða um múra og þökin öll
og mararblóm með töfrafríðum lit.
Ó, þú sem klýfur Kyrrahafsins völl.

í kamba og djúpar gjár með hörðum þyt
svo viðir þeir, sem vaxa úr djúpsins leir
og viðkvæm blóm með marareldað glit

rödd þína kenna, kikna og hrjást sem reyr
kvíðafull titra og bregða lit. Ó heyr!

IV

Ef eg væri blað, sem visnu lyftir þú
ef væri eg ský, sem fylgir þinni braut
eða alda, sem við strok þitt stynur bljúg

af orku þinni afl mér félli í skaut.
Ef væri eg jafnvel eins eg eitt sinn var
á æskutíð. Þá fannst mér lítil þraut

um himins óraveg að fá mér far
sem fylgdarsveinn og keppinautur þinn
þú engum háði! Eg hrópa og bið um svar

því hjálpar leita þjáður andi minn:
Sem bylgju, skýi, laufi lyftu mér
mig lífsins þyrnar hrjá. Mér blæðir inn!

Áranna byrði bugar mig, sem er
bráðlátur, taumlaus, stoltur - líkur þér.

V

Gerðu mig þína gígju, líkt og tréð
þótt gulnuð blöð mín einnig hrynji lágt.
Hvorttveggja fær þá haustblæ djúpan léð.

þeim hrikaleik með ramman tónaslátt
sem magnar þú. Lát mig og þig verða eitt.
Veit mínum anda sjálfs þín kraft og hátt.

Lát söng míns ljóðs um löndin fara greitt
sem lúðurhljóm og orð mín fljúga á sveim
sem gneistaflug úr arineldi þeytt.

Ljá hugsun minni væng um víðan geim
sem visnu blaði, er frjóvgar jarðarskaut
og spádómsvald, sem vekur allan heim.

Ó, vindur, tjáðu í vetrarkulda og þraut:
Er vorsins miskunn ekki skammt á braut?