Þorpið

Í þorpinu við ána er allra vænsta fólk
sem etur bæði saltkjöt og nýjan fisk og mjólk.
- en kjötið veita kindurnar
og kýrnar eru snemmbærar
Fiskurinn er fjarðartækur
fólkinu til saðningar.

Í þorpinu er hrjóstrugt og húsin til og frá
og hrörleg bæði og skitin þau eru nær að sjá.
Og fjósin eru fornleg þar
og fast við aðalgöturnar.
Og sorp og haugar sýnast manni
sem sagt vera alls staðar.

Í þorpinu er hugsað og hjalað lon og don.
Að hafa nóg í svanginn er íbúanna von.
Og verkin stundum vitna þar
um vit þeirra til framkvæmdar.
- Ýmsir nota eins og gengur
aðra sér til hagnaðar.

Í þorpinu við ána er ei um listir hirt
og auralausa spekin er hvergi minna virt.
- En ástin þar er ekkert fis
og afar fátíð hjónaslys.
Þar gengur margt af gæðafólki
götur piparsakleysis.

Í þorpinu við ána er óvild manna smá
og ekki getur talist þó grannar fljúgist á.
Þar kyssast gamlir kunningjar
og kryfja gamlar minningar.
Konur drekkar kaffisopa
kjafta sér til hressingar.

Í þorpinu við ána ég uni allra best.
En átt hef ég þar sorgir og líka hlegið mest.
Ég elska þorpsins aumu byggð
í allri sinni viðurstyggð.
Ég elska staðinn - ekki síður
íbúanna gleði og hryggð.