Steinunn frá Mörk

„Fullir menn með fjögur Ijós"
fékkst ei dómur mildur.
Þar var ekki þulið hrós,
þannig mælti Hildur!

Tíminn magnar marga vofu
merkta röngu stöðunum.
Brynjólfur var stór í stofu
en Steinunn sinnti kvöðunum.

Ólíkt mat er enn á kreiki
eins og fyrr um karla og víf.
Hann var alinn upp við leiki
annað gilti um hennar líf.

Hart var oft að henni vegið
hún fær enn á bakið last.
Úr því virðist ekki dregið
illt er þannig hnútukast.

Mörgu þurfti hún þreytt að sinna
þannig var það sérhvern dag.
Alltaf hafði hún verk að vinna
vandist snemma á iðjubrag.

Hann á sinni leiðarlínu
lék sér kringum hugargull.
Við að skemmta sjálfi sínu
sat hann oft við glösin full.

Bakkusar í bræðralagi
bauð hann mörgum heim til sín.
Skeytti minna um skylduhagi
skálaði með glösin fín.

Steinunn lítt í stofu dvaldi
staður hennar var ei þar.
Ófullnægð sem hneppt í haldi
hún sinn kross til dauða bar.

Þung er vist í skugga skarði
skein ei ljós á hennar ferð.
Felst í litlu lambasparði
lífsgæfa af smæstu gerð.

Stóð hún oft í stappi þungu
stolt í lund með skörungsfas.
Hvöss og ör með orð á tungu
yfir körlum skammir las.

Gekk hún þannig fram með festu
forðast vildi drykkjulýð.
Sig á móti sumir hvesstu
sömdu um hana mergjað níð.

Fékk hún ljótar línur sendar
leiður var þar tónninn oft.
Þær voru ýmsum körlum kenndar
komust margar hátt á loft.

Lét hún sér þar fátt um finnast
fast þó blési langa hríð.
Hart er ef menn hennar minnast
helst í gegnum kveðið níð.

Vil ég því með þrá í muna
það í engu dylja skal
frekar heiðra húsfreyjuna
en hreppstjórann í Þverárdal.