Tíbrá

Mín sál er svo þyrst á lifenda landi
þótt ljós allra himna hún drekki.
Af jarðneskum hljóm seðst ekki minn andi.
Eilífð, ég þjáist sem fangi í bandi.
Tíbrá er frjáls, en mitt hjarta ber hlekki.
Himnesku strengir, ég næ ykkur ekki.

Hún nemur á milli fjarlægra fjalla
af foldu og upp til skýja.
Ég sé þessa tóna, þeir sveiflast og falla.
Mér sýnist vor jörð vera að biðja og kalla.
Hún er eins og ég, - hennar eigin gígja
ansar ei, vilji hún guðsdyrnar knýja.

Til purpurahiminsins hafið flýtur
og hvarmar fjallanna loga.
Hér er svo fagurt, að andann þrýtur -
og augar bilar að sjá hvers það nýtur
því eðlið er spunnið af öðrum toga;
þess ör á ei streng á sinn boga.