Jarpur, d. 1885

Verður ertu víst að fá
vísu, gamli Jarpur,
aldrei hefur fallið frá
frækilegri garpur.

Margan fórstu frægðarsprett
fákurinn íturslyngi;
því er skylt, að skarpt og létt
skáldin um þig syngi.

Harmar látinn lífhest sinn
læknir Tómas prúði
fyrstur hann á frækleik þinn
og fagra kosti trúði.

Marga glaða fremdarför
fórstu, kempan rakka
þegar skaust sem ástarör
út á fagran Bakka.

Þá var taða, þá var skjól
þá var fjör og yndi
þá var æska, þá var sól
þá var glatt í lyndi!

Æska þú ert örvar-skeið
Eyrarbakka slétta;
Elli, þú ert löng og leið
leið um hraun og kletta.

Hvorki getur lyf né list
læknað hestum elli;
sendur varstu í súra vist
suður á Rangárvelli.

Hugði máske herra þinn
hér sé krafta-tungan
sú er geti gæðing sinn
gjört að nýju ungan!

Nei, nei, kostaklárinn minn
kraft minn spottar Elli
klár og skáld sú kerlingin
keyrir jafnt að velli.

En þó löngu liðið vor
og lífs þíns gleði væri
bar mig aldrei blakkur spor
betur en þú, minn kæri.

Sorg í minni sálu bjó
svip þinn nam ég skoða
horfðir þú með hugarró
heljar móti voða.

Skyttan stóð og studdi hlaup
stillt við þína krúnu
af þér hvorki datt né draup
dýrinu hreysti búnu.

Hvað þér bjó í hyggjurann
heitt mig vita fýsti;
eitt ég sá að samviskan
sýknu þinni lýsti.

Endar þannig æviraun -
innti ég í hljóði. -
Eru þetta lífs þíns laun
listaklárinn góði?

Skotið small, en gaus upp glóð
greip þig dauðinn bleikur
bólgið hræ á heljarslóð
hjúpaði kaldur reykur.

Hélt ég gneypur heim á braut
hvíslaði vindur skarpur:
nú áttu´ eftir þína þraut -
þarna liggur Jarpur!

Örlög mín og efstu þraut
ei skal hér um klifa
en á minni minnisbraut
máttu, Jarpur, lifa.

Hvorugum okkar ódauðleik
annan gefa má ég;
eins og lán er vonin veik -
vissu dauðans á ég.

Hvíldu, Jarpur, hægt og rótt!
Hver veit nema´ um síðir
endi loks hin langa nótt
lengi þó þú bíðir.

Og á baki Edenlunds
oss þú berð sem áður; -
(milli manns og hests og hunds
hangir leyniþráður).

Komdu þar á blómsturblett
bak við heljarváðir;
á þér skeiða skarpan sprett
skulum við Tómas báðir!