Fjalladalurinn

Þokumorgunn! Einn af átján slíkum
eftir lygna sumarnótt
klæddur loðnum, skitnum flókaflíkum
fúll og leiður heilsar drótt.

Réttir heimamönnum krumlu kalda
kuldahrollur fer um sál.
Allar sumarþrár í móinn malda
morgungleðin reynist tál.

Öllum mönnum verður gramt í geði
grátt er allt og furðuljótt.
Sumardagur einn er enn í veði
allan sólarhringinn nótt.

Svei þér, þjófur sumarvona minna.
Súld og úða flýja skal
ekki vil eg fljótum ferðum linna
fyr en uppi í heiðum dal.

Hjólafákur! Berðu mig á brautu
bregðu léttum fæti á skeið.
Út úr bænum yfir hrygg og lautu
upp til fjalla stefnir leið.

Leik ég mér að lipru stýrishjóli
léttur Skeggi bregður við.
Lýsast tekur yfir byggð og bóli,
Blanda sést á aðra hlið.

Óðum tekur gisna þokuþæfa
þynnist móða um hóla og börð.
Útsýn víkkar, vinstra megin gnæfa
voldug fjöll me tinda og skörð.

Liðast vegur yfir grænar grundir
gil og lækir hefja nið.
Glaðir eru góðra vina fundir
gömul minning lifnar við.

Bregður fyrir bæ í grænum hlíðum
brosa tún með skrýddan völl
strýkur blær frá fjalli fingrum þýðum
fjólukinn í gljúfrahöll.

Bjart er yfir Bólstaðarhlíðarlandi
blikar Svartá hrein og skær
eins og silfurlitu brugðin bandi
breiðist skikkja um fjallsins tær.

Lengra inn í landið stefnir vegur
langt úr þjóðbraut halda skal
þar sem byggir forn og furðulegur
fjallsins andi þröngan dal.

Bíllinn þræðir krappar fjallakinnar
klifin þrengja að mjóum straum -
heiðabyggðin bíður nokkru innar
björt í Þyrnirósudraum.

Daggarperlur glitra um grund og hlíðar
geislabrot um lauf og strá.
Blika í lautum blómakrónur fríðar
bergja sólarveigum á.

Lítil tjörn í laufi þöktum hvammi
ljósi sólar brosir við.
Áin liðast lygn á eyrum frammi
lækur raular mjúkan klið.

Fuglar hefja söng í grænu grasi
glaðir heilsa morgunsól.
Hér er gleði og fjör í allra fasi
fögnuður um laut og hól.

Andar jörðin ilmi dalablóma
unun fyllir hverja taug
Sólin hellir hlýjum morgunljóma
hátt og lágt um sjónarbaug.

Uppi í grænum brekkum bæir standa
bjarma slær á gömul þil
varinn grónum vegg til beggja handa
vafin grasi þekjuskil.

Þaðan léttir reykjarstrókar streyma
stillt um kyrran loftsins hyl.
Lífið sjálft er lygnt og virðist dreyma
löngu horfið árabil.

Hér var elskað, unnið lifað dáið
aldaröð í luktri sveit.
Hér var samlíf fólks við foldu náið
forlög tengd við lítinn reit.

Æsku dreymdi oft í þessum hlíðum
undralönd og frægðardag
sögubjarma leit frá liðnum tíðum
ljóma skært við þröngan hag.

Hér gegn vetrarríki bóndi barðist
banvæn stundum hreppti sár
þjóðar sinnar illum vættum varðist
vaskra kyn í þúsund ár.

Hér sló loksins einnig ævibjarmi
aftanbliki á tímans höf.
Fjalladalur bjó í björtum armi
börnum sínum vöggu og gröf.

Þar sem löngum liðna daga og nætur
lífi næring veitti fold
finn ég mínar duldu, djúpu rætur
draga þrótt úr landsins mold.